Eskiden, çok eskiden...

* Eskiden, çok eskiden...
Biri otuzdan yüksek bir yaşa sahip olduğunu söylediğinde, onun çok yaşlı olduğunu düşünürdüm.
Tuhaf bir acıma duygusu hissederdim. Ne de olsa yaşlanmıştı artık gençlik yılları çok uzakta kalmıştı.
Kırklardan, ellilerden bahsedenlerin durumu ise 'vah! vah!'tı.
O eski Sittirella'ya söyleyecek sözüm var; halt etmişsin sen! :)

* Eskiden, çok eskiden...
Ne yersem yiyeyim, ne kadar yersem yiyeyim bana mısın demezdi bu beden.
Çöp gibi, tığ gibi, çırpı gibi, tahta gibi idim.
Liseye giderken bacaklarım az biraz normal görünsün diye iki kat çorap giyerdim. Safinaz diye bana takıldıkları bir dönem bile olmuştu :)
Üniversiteye başladığımda ise kampüs güzeli idim.
Bir mekana girdiğimde hemen bütün kafalar bana çevrilirdi. Manken gibi, kuğu gibiydim.
Şimdi midem büyüdü, kalçam genişledi, gıdım çıktı. Bildiğin balık etinden tombik olmaya doğru yol tuttum.
Bi' bilsem o zaman ki bedenime dönebileceğimi, o kıyafetlerimin içine sığabileceğimi; ömrümden bi' beş yılı cart! diye verirdim :)

* Eskiden, çok eskiden...
Her gün kendimi sokağa atardım.
Eğer bi' günüm boş ise; sabah erkenden kalkar, kahvaltımı yapar, giyinir-süslenir dışarı çıkardım.
Akşama dek gezmek istediğim her yere gider, görmek istediğim insanları görür, saçım-başım kuaförüm, alışverişim, denize nazır beş çayım, boğazda rakı balıklı akşam yemeğim...
Her şeyi yapacak zamanı ve enerjiyi bulurdum.
Cuma günleri geceleri dans etmeye giderdim. Bazı haftalar Cumartesi'leri de eklerdim.
Sabaha dek yer, içer, dans eder ertesi gün de dinç bi' şekilde günü yaşardım.
Haftada iki gün bowling antrenmanına giderdim, antrenman sonrası arkadaşlarımla kıyasıya maç yapardım.
Parmaklarım şişer, bileğim ağrırdı, bana mısın demezdim.
''dım'... 'di'li geçmiş zaman.
Şimdi eve girdim mi çıkasım gelmiyor. Alışverişe gitmek bile işkence oluyor bazen.
Giyinmek-hazırlanmak, hele hava soğuksa bi' yere gitmek ölüm geliyor.
Eskisi gibi kıpır kıpır, enerjik değilim.

* Eskiden, çok eskiden...
Arayanım-soranım çoktu.
Telefonum sık sık çalardı. Sahi, saatlerce ne konuşurdum arkadaşlarımla?
Hatırlamıyorum :)
Oysa daha sabah görüşmüşüz, birlikte derse girmişiz.
Mesajların ardı arkası kesilmezdi. 140 karaktere sığdırılan onlarca mesaj her gece yatmadan önem derecesine göre silinirdi...yeni gelecek mesajlara yer açmak için.
Şimdi telefonum sessiz, arayan-soranım yok.
Çaldığında ya sevgilim arıyordur, ya yakın bir-iki arkadaşım veya ailem. Toplam konuşma süresi 5 dakikayı geçmez.
Telefonumu haftada bi' kez şarj ediyorum.

* Eskiden, çok eskiden...
Çok iyi tavla oynardım.
Gittiğimiz tatil köyünde her gün havuza uğrardım...
Emekli -genellikle ordu mensubu- komşularımız tavlayı hazırlamış beni beklerlerdi.
Sırasıyla hepsiyle oynardım. Oturdum mu bi' kaç saat kalkamaz, güneş hep bi' tarafımdan bronzlaştırır, diğer yanım daha açık renk kalırdı :)
Çok severdim kendimden büyüklerle sohbet-muhabbet, ''zar tutma!'' gülüşmeleriyle zaman geçirmeyi.
Bi' de onların birbirine ''kazık gibi adamlar, bi' kızı yenemiyoruz!'' diyerek birbirlerine sataşmalarını izlemeyi.
Tavla oynamayalı beş yıldan fazla oldu.

* Eskiden, çok eskiden...
Fotoğraflardaki yüzler genç, dinç, toydu.
Gülümsemeler kocaman, gözler ışıl ışıl. Yüzlerde bi' kaygısızlık, biraz yaşama sevinci.
Annem-babam genç. Kardeşim, her fotoğrafta elinde bi' simit, bi' çikolata, bi' gofret tutan küçücük bi' oğlan çocuğu...
Şimdi annem ve babam orta yaş sonlarında. Kardeşimse evli, bi' kızı olan kocaman adam oldu.
Artık fotoğraflardaki yüzler olgun, görmüş-geçirmiş...
Gözlere geçirilen yılların getirip bir türlü geri götürmediği hüzün yerleşmiş.

Hayat upuzun gelse de bize aslında kısacık işte.

Görsel: Deviantart.com / once upon a time by ~desEXign