Kariyer ayarlarında bi'takım değişiklikler.

Çalışma masamda oturmuş bomboş gözlerle ekrana bakıyorum dakikalardır.

Kafa gitti! :/
''Kendime üç yıl veriyorum!" gönderimdeki hedeflerimden birini daha gerçekleştirdiğimi buraya not düşeyim demiştim oysa, nasıl başlayacağımı bilemedim :)

2015 için en büyük değişiklik -ay bu lafı kullanmak beni çok güldürüyor- kariyerimde! oldu :)))

Kariyer basamaklarını birer ikişer tırmanıyorum ayol, nirvanaya az kaldı! :)))

Ahadasdfghjhgffdasas

31 Aralık 2014 günü, tamı tamına 4 yıl 5 aydır çalıştığım departmandaki son çalışma günümdü.

1 Ocak 2015 itibariyle yepisyeni bi' işim var artık.

Teoride...

Pratikte ise 20 Aralık'tan beri yan gelip yatıyorum, 7 Ocak-Çarşamba ilk iş günüm olacak yeni titrimle.
Bundan böyle sabah 9 akşam 5/günde 8 saat çalışmak yok! :) Zaman esasına dayalı çalışma sisteminden görev esasına dayalı çalışma sistemine geçiş yapıyorum. Bakalım yeni işim beklentilerime cevap verecek mi?

Aynı şirket, aynı bina! İş değiştirdim ama işveren değiştiremedim. Kendimi sağ cepten alınıp sol cebe koyulmuş gibi hissediyorum :)
Ay korkarım emekliliğim de buradan olacak benim! :/
Neyse, şimdi yiğidi öldürsem bile hakkını vermem şart: piyasadaki ''benim'' diyen şirketlerin bi' çoğundan daha iyi şartlarda çalışıyorum. İşverenimin onyüzbin tane ödülü var bi' kerem. Bizlerin kişisel gelişimi/bireysel bilişimi onlar için her şeyden önce geli......ahahahahahsgshaafadafsgs :)))

Bukowski abiyi sinirinden mezarında ters döndürmeye gerek yok. Hemen duygularıma tercüman olan cümlelerini sizlerlen paylaşayım :)
Aaaaavvvvzın öpülürmüş Bukowski! :)

Başka departmana ''geçtim'' derken, ''Ay ben çok sıkıldım artık yeni bi' görev verin'' demekle olmadı tabisi de bu değişiklik, mülâkatlı-testli, uzun beklemeli-bol stresli bi' işe alma sürecinden sonra gerçekleşti.
Marifetmiş gibi anlatıyorum değil mi? Lûtfedip, işverene daha çok kazandırmak, daha fazla çalışmak için bile strese giriliyor, sınavlardan geçiliyor canına yandığımın kapitalist dünyasında. Akıl sağlığımdan şüpheye düşüyorum son zamanlarda sıklıkla... Bize ''normal'' olarak dayatılan her şey o kadar aptalca, anlamsız ve saçma geliyor ki...
Bu da başka bi' gönderimin konusu olsun.

Konuyu toparlıyorum, hoooop topladım; neyse işte, oldu da bitti :)

''Kaptan Köşkü''mü özleyeceğim; yalan yok!

Bulunduğumuz katın en güzel manzarasına sahip, iki yanı camlı çalışma masasına sahiptim. Kimseyle yüzyüze oturmak zorunda kalmıyordum, sağımda solumda gelen geçen dikkatimi dağıtamıyordu...
Üstelik birbirinden eğlenceli iki kız arkadaşım oturuyordu yanımda, hemen hemen aynı dönemde çalışmaya başladığımız. Bana karanfilli portakallar yapan, sabahları onlardan geç mesaiye başlıyorum diye masamın üzerine poğaçalar, sandviçler, meyveler bırakan arkadaşlarım...
Onlarla güle-eğlene, işin stresini geyik muhabbetiyle eze-yene çalışmayı özleyeceğim.
Her başları sıkıştığında koştura koştura masama gelen, utana-sıkıla akıl almaya çalışan, birbirinden eğlenceli sorular soran çaylaklarımı da özleyeceğim, yıllarca birlikte ''dinazorlaştığım'', yaptığım bu değişikliğe çok sevindikleri halde onları bırakıp gidiyor olmama sitem eden arkadaşlarımı da özleyeceğim :)

Bugünlük de bu kadar olsun :)

Gidip, ''Aylak Kadın''lığımın son demlerinin tadını çıkaracağımdır :)))

Kitap, kahve, kurabiye ve kedi!

Görseller: Sahibinin sesi - Sittirella marka  & Google Images