Bazen doyasıya saçmalamak rahatlatıyor bedeni ve zihni.
Olmadık şeylere gülmek, gözlerden yaş gelinceye dek gülmek, birikmiş tüm stresi o kahkahalarla atmak gerekiyor. Bunu çok sık yapardık kardeşimle. Herkes bize meraklı ve şaşkın gözlerle bakarken yeri göğü inletmek istercesine sesli kahkahalar atmayı becerebiliyorduk. İnsan görünümünden çıktığımızı, ağzımızın burnumuzun gülmekten yamulduğunu bilirim.
Kardeşimle balkon sefası yaptığımız gecelerden biriydi mesela…
Anne babamı uyutmuş balkona serilmiştik. Gecenin bir yarısı kurt gibi acıkacağımızı bildiğim için babannemin ”yat-geber ekmeği” dediği türden minik bir kahvaltı tepsisi hazırlamıştım.
Domates-peynir-zeytin-salça-ekmek-karpuz :)
Yazın ortası, gece yarısı ve biz yanıyoruz. Yaprak kıpırdamıyor ve kardeşim bana bakıyor ben kardeşime. Oyun oynayalım dedik ve her zaman yaptığımız gibi bir süre sonra cıvıtıp gülme krizlerine girdik.
Çocukluk kahramanımız MacGyver her zaman kurtarıcımız olmuştur. Birbirinden alakasız 3-5 şeyle her seferinde bir patlayıcı yapıp onu patlatmayı başaran MacGyver abimiz idolümüzdü.
Başladık bir yandan yat-geber ekmeğimizi yerken bir yandan da birbiriyle yakından uzaktan alakası olmayan 3 şey bulup nasıl patlama yapacağımızı anlatmaya başladık birbirimize. O dakikadan sonra ipler kopmuştu zaten bizde.
Kahkahalar atmaya başladık. Bir paket makarna-bir rulo tuvalet kağıdı ve bir şişe kolonya ile nasıl patlayıcı yaptığımızı bile planladıktan sonra kendimizi kaybettik :)
Kaba tabirle anırır gibi gülmeye başladık :)
Gözlerimizden yaşlar akıyor, karnımız ağrıyordu. Gülmekten hıçkırık tutar mı insanı? tutarmış…
Sesimize annem uyandı. Ses demek pek bir kibar oldu :) Gürültümüze uyandı. Bir kaç komşu uyanıp balkondan camdan kafalarını uzattı :) Saklandık, uslu çocuklar olduk hemen tabi.
Sonra plakalara taktık. Aşağıdan geçen arabaların plakalarından kelime türetmece. :)
Kim oynamamıştır bu oyunu bilmem. Biz çok oynardık.
Sonra kardeşimle birbirimize itiraflarda bulunmaya başladık. İtiraf demekten daha çok, birbirimizi nasıl ustalıkla ispiyonladığımızın açıklamaları demek daha yerli yerinde olur :) Affettik sonra birbirimizi. Bir daha asla birbirimizin açıklarını ortaya çıkarmayacağımıza söz verdik. Bu sözümüz hala geçerlidir. Gizli bir anlaşma gibi :) İkimizde birbirimizin arkasını kollarız. Ağzımızdan çıkan sözler birdir. Çapraz sorguya alınsak -Amerikan filmlerindeki gibi- açığımızı bulamazlar :)))
Ne günlerdi be… özlenmez mi?
İlk fırsatta bir araya gelinip balkon sefalarımız tekrarlanmaz mı?
Saçma sapan şeyler üretip katıla katıla gülünmez mi?
İçimizdeki çocukları öldürdüğümüz an bitermiş ya hayat.
Biz çok yaşayacağız demek ki :)
Olmadık şeylere gülmek, gözlerden yaş gelinceye dek gülmek, birikmiş tüm stresi o kahkahalarla atmak gerekiyor. Bunu çok sık yapardık kardeşimle. Herkes bize meraklı ve şaşkın gözlerle bakarken yeri göğü inletmek istercesine sesli kahkahalar atmayı becerebiliyorduk. İnsan görünümünden çıktığımızı, ağzımızın burnumuzun gülmekten yamulduğunu bilirim.
Kardeşimle balkon sefası yaptığımız gecelerden biriydi mesela…
Anne babamı uyutmuş balkona serilmiştik. Gecenin bir yarısı kurt gibi acıkacağımızı bildiğim için babannemin ”yat-geber ekmeği” dediği türden minik bir kahvaltı tepsisi hazırlamıştım.
Domates-peynir-zeytin-salça-ekmek-karpuz :)
Yazın ortası, gece yarısı ve biz yanıyoruz. Yaprak kıpırdamıyor ve kardeşim bana bakıyor ben kardeşime. Oyun oynayalım dedik ve her zaman yaptığımız gibi bir süre sonra cıvıtıp gülme krizlerine girdik.
Çocukluk kahramanımız MacGyver her zaman kurtarıcımız olmuştur. Birbirinden alakasız 3-5 şeyle her seferinde bir patlayıcı yapıp onu patlatmayı başaran MacGyver abimiz idolümüzdü.
Başladık bir yandan yat-geber ekmeğimizi yerken bir yandan da birbiriyle yakından uzaktan alakası olmayan 3 şey bulup nasıl patlama yapacağımızı anlatmaya başladık birbirimize. O dakikadan sonra ipler kopmuştu zaten bizde.
Kahkahalar atmaya başladık. Bir paket makarna-bir rulo tuvalet kağıdı ve bir şişe kolonya ile nasıl patlayıcı yaptığımızı bile planladıktan sonra kendimizi kaybettik :)
Kaba tabirle anırır gibi gülmeye başladık :)
Gözlerimizden yaşlar akıyor, karnımız ağrıyordu. Gülmekten hıçkırık tutar mı insanı? tutarmış…
Sesimize annem uyandı. Ses demek pek bir kibar oldu :) Gürültümüze uyandı. Bir kaç komşu uyanıp balkondan camdan kafalarını uzattı :) Saklandık, uslu çocuklar olduk hemen tabi.
Sonra plakalara taktık. Aşağıdan geçen arabaların plakalarından kelime türetmece. :)
Kim oynamamıştır bu oyunu bilmem. Biz çok oynardık.
Sonra kardeşimle birbirimize itiraflarda bulunmaya başladık. İtiraf demekten daha çok, birbirimizi nasıl ustalıkla ispiyonladığımızın açıklamaları demek daha yerli yerinde olur :) Affettik sonra birbirimizi. Bir daha asla birbirimizin açıklarını ortaya çıkarmayacağımıza söz verdik. Bu sözümüz hala geçerlidir. Gizli bir anlaşma gibi :) İkimizde birbirimizin arkasını kollarız. Ağzımızdan çıkan sözler birdir. Çapraz sorguya alınsak -Amerikan filmlerindeki gibi- açığımızı bulamazlar :)))
Ne günlerdi be… özlenmez mi?
İlk fırsatta bir araya gelinip balkon sefalarımız tekrarlanmaz mı?
Saçma sapan şeyler üretip katıla katıla gülünmez mi?
İçimizdeki çocukları öldürdüğümüz an bitermiş ya hayat.
Biz çok yaşayacağız demek ki :)
Görsel: Google Images
Hiç yorum yok:
Yeni yorumlara izin verilmiyor.