Paulinka'ma...

Bunları hiç bir zaman okuyamayacaksın... okusan da, anlayamayacaksın benim canım dostum.
Dün gece, son kez yemek yedik birlikte.
Son kez yatağını hazırladık.
Son kez saçımı boyadın.
Son kez kaldırdık şarap kadehlerimizi dostluğa.
Son kez günaydın dedik birbirimize.
Son kez sarıldık, sımsıkı...
Son kez birbirimizin gözlerine bakarak birbirimize teselli sözcükleri geveledik.
Yine bir arada olacağımızı, yine görüşeceğimizi, hiçbir şeyin değişmeyeceğini söyledik.
Belki de ilk yalanımızdı bunlar birbirimize söylediğimiz.
Ve kapıdan çıktın, gittin.

Sanki, bir kaç gün sonra tekrar gelecekmişsin gibi.
Sanki, yine haftas onuna hain planlar yapıp, gülmekten gözlerimizden yaş gelinceye dek saatlerce sohbet edebilecekmişiz gibi...
Artık yoksun.
Varsın ama, artık uzaklarda yaşayacaksın.
Yeni hayatına gittin, sevdiğinle birlikte yepyeni bir ülkede, yepyeni bir şehirde kuracağınız hayatına koştun.

Sen gittikten sonra bir fincan çay demledim ve bir sigara yaktım.
Pencereden gittiğin yöne uzun uzun baktım.
Elimi-yüzümü yıkadım.
Sonra ansızın ağlamaya başladım.
Ağladım, ağladım... gözlerim şişip genzim yanıncaya dek hıçkıra hıçkıra ağladım.
Bir tek kare fotoğrafımız yok birlikte, senin fotoğraf makinesi gördüğünde, sanki bomba görmüş gibi koşarak kaçman yüzünden.
Senden çok şey öğrendim.
Paylaştığımız her an için; sana çok teşekkür ederim benim canım dostum.

İyi ki seni tanımışım.
İyi ki hem iş arkadaşım olmuşsun, hem dostum.
Hoşçakal.

* * *

Bu ülkede, şu ana dek sahip olduğum en yakın arkadaşımı, hatta artık 'dost' olduğumuz canımın içi ile vedalaştık.
Son geceyi birlikte geçirdik.
Karnımız ağrıyıncaya dek güldük, inadına...
Sabah sanki Pazartesi ofiste görüşecekmişiz gibi ayrıldık.
Ve, o bu sabah yeni hayatına...Macaristan'a gitti.
Sanırım kaderim bu benim; dost kazandım derken çok uzaklara düşmek ve ömrü hasretlerle geçirmek.
Daha fazla dost istemiyorum.
Merhaba-merhaba da kalsın muhabbetimiz.
Çünkü, çok acıtıyor ayrılıklar.
Tesellisi de yok.
Yanyana olamadığın, acını-mutluluğunu gözlerine bakarak paylaşamadığın, omzuna başını koyamadığın dostun uzağında olması teselli etmiyor işte.
Bugün canım çok sıkkındı.
Bugün çok yalnızdım.
Bugün, bir kaç tanıdık ses duymak istedim, işe yaramasa da bir avuntu.
Bir kaç dostum dinlesin beni istedim... olmadı.

Bugün anladım ki; ben gerçekten yalnızım.
Judy Abbott'un dediği gibi;
''Ben yalnızım. Gerçekten -tüm dünyaya karşı, sırtını duvara verip mücadele eden birisi- ve bunu düşündüğümde nefesim kesilecek gibi oluyor.''

Görsel: Deviantart.com