Defne'dildi yazmışlar senin için...

Bu taslak tam bi' yıldır kayıtlarımın arasında duruyordu.
03.02.2011'de iş yerimde yazmaya başlamıştım. Aynı gece 23:47'te son kez dokunmuş, kaydedip-bırakmışım.
Elim gitmedi o anda ''Kaydı Yayınla'' butonuna.

Herkes bi' testi-su yolu tutturmuştu... insanların acımasızlığı kanımı dondurmuştu, yayımlayamamıştım işte. Bugün gazetelere bakamamıştım, az önce gördüm,ölüm yıldönümüymüş Defne'nin. Bugüne saklanmış demek ki yazım.
Defne'nin hatırasına...

Bi' adım daha yaklaşırken Defne'nin olduğu yere.
---
Dear S.Ella,
Çok gençti daha, benden bile gençti. Ölüm ona yakışacak en son şeydi...

I am writing to you regarding...
Cıvıl cıvıldı, hayat doluydu, kalbindeki ağzındaydı, olduğu gibiydi, içtendi...

Please note that the attached document...
Minicik bebeği vardı, biblo gibi, şirin mi şirin bi' bebek... belki evliliği sallantıdaydı ama eminim umudu, ayakta duracak cesareti ve geleceğe dair planları vardı...

I would like to ask your approval or denial...
Yarına sağ çıkacağımızın garantisi yok, hâlâ hiç ölmeyecekmiş gibi har vurup harman savuruyoruz zamanımızı, sevgimizi, enerjimizi.

Could you please kindly...
Ölüm varsa hepimize... nedir bu verdiğimiz savaş? Hiç ölmeyecekmiş gibi planlar yapmamızın sebebi ne? Bu roller, görevler, yaşayamadığımız hayatımızın kalitesini yükseltmek amacıyla yıllarımızı verdiğimiz ''kodumunun kariyer çabası'' niye?
If you need more information...
Neden bu stres, kargaşa, iletişim savaşları, toplantılar, sunumlar, anlaşmalar, hedefler, milletin egosunu doyurma saplantısı... sanal dünyadan bile sanal olan iş teranesi?

Thank you in advance.
Kind Regards,
şu/bu/o

Şeytan diyo "bas istifayı"...

Hello şu/bu/o,
Ne yaparım ki sonra? Eldeki avuçtaki tükenince mecburum yine aynı çemberin içine girmeye.

Approved.
Adaletine kafam girsin hayat!

Best regards,
S.Ella

Sen huzur içinde uyu Defne, ağzı ishal olmuş insanların ardından söylediklerini duymuyor olman umudumla.
Bizler, geride kalanlar... senin gördüğün/tattığın o ''HİÇ'' uğruna aptal gibi savaşmaya devam edeceğiz nasıl olsa.
Bi' an durdum da; bu camdan kafeslerde, gösterişli plazalarda, hayatımızın en verimli yıllarının en verimli saatlerini bizim sırtımızdan zengin olanlara üç kuruş için ipoteklemişiz, çalış çalış 60'lı yaşlara dayanıncaya dek.
Sonra? Emekli olacağız da... 60 yaşımızdan sonra -ne kadar enerjimiz kalacaksa- hayatın tadını çıkaracağız!
Sabahları eşimizle -hâlâ hayattaysak tabi- ağız tadıyla kahvaltı etme, öğle saatlerinde sıcacık evimizde bi' iki saat şekerleme yapabilme ''lüks''üne sahip olacağız.
Bu mu hayat?
Onlarca yıl dur durak bilmeden çalışmanın ödülü ömrümüzün son demlerinde şanslıysak bi' on-on beş yıl çalışmadan, elimizde- yanımızda kalmış olanlarla hayatın tadını çıkarma çabası mı olacak?
İki gündür sersemlemiş durumdayım.
Her şey anlamsız geliyor.
İçimi bi' erkenden çekip gitme, ya da sevgilimi aniden kaybetme korkusu sardı.
Normal bi' ayrılık olsa; insan dayanır, bahanelere sığınır.
Ama ya böylesine severken... bu kadar mutluyken-huzurluyken ölüm ayrılık getirir ise?
Korkuyorum.

Senin için Defne'dildi yazmışlar çikolata kız, acımadan...
İnanmak istemiyorum onlara.
---

Bakıyorum da; aradan koskoca yıl geçmiş... o an ne düşünüp yazdıysam halen aynısını düşünüyorum.
Hislerim/düşüncelerim zerre kadar değişmemiş.
Demek ki: kendi hayatımda bi' adım ileri gidememişim!
Aynı yerde saymaya devam etmişim.
Pisipisine yaşayıp gidiyorum ve bu acımasız, adaletsiz, kıçı ayrı-başı ayrı oynayan-boktan hayat devam ediyor.
Böyleyken böyle işte.

Görsel: Google Images